«Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική… Όμως εκείνο που παρατηρείται τελευταία είναι ότι οι γονείς πολύ συχνά εξαιτίας της κούρασης που έχουν και της έλλειψης χρόνου παραμελούν τα παιδιά τους και ψυχολογικά και σε άλλους τομείς. Πρέπει σαν κοινωνία να το προσέξουμε και να μας προβληματίσει. Να είμαστε πολύ κοντά και καλοί φροντιστές των παιδιών μας, διότι παρατηρείται η τάση να θέλουμε να τα αφήσουμε πολλές ώρες στον βρεφικό σταθμό, στο σχολείο, σε δραστηριότητες, οπουδήποτε τέλος πάντων για να φύγει η ευθύνη από πάνω μας και να έχουμε χρόνο για να κάνουμε αυτά που θέλουμε, είτε είναι η δουλειά μας ή άλλες δραστηριότητες που μπορεί να έχουμε στη ζωή μας.

Άρα είναι σημαντικό να δούμε αν ο ρόλος του γονέα σήμερα είναι αυτό που θα όφειλε να ήταν. Να είναι κοντά στο παιδί, να το φροντίζει και να νοιάζεται για αυτό. Χρειάζεται συζήτηση και να είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα που αφορούν τον γονεϊκό μας ρόλο, γιατί ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει τον σημερινό γονιό πιο αμελή και αφελή σε κάποια πράγματα. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν είμαστε όπως θα έπρεπε στον ρόλο μας… Τα φροντίζουμε, είμαστε κοντά τους ή ασχολούμαστε πολύ με τη δουλειά ή την καλοπέραση μας;;; Έχουν αυξηθεί τα περιστατικά που αφήνουν τα παιδιά στο αυτοκίνητο ή τα ξεχνούν. Νομίζω ότι είμαστε πολύ απασχολημένοι με τόσα που συμβαίνουν και αυτό μας κάνει περισσότερο αφηρημένους. Στον γενικό πληθυσμό έχει αυξηθεί η χρήση ψυχοφαρμάκων τα τελευταία χρόνια εξαιτίας ασθενειών, όπως η κατάθλιψη, το άγχος, οι φοβίες και οι ψυχαναγκασμοί. Είναι σημαντικό να το λάβουμε υπόψη μας! Οι άνθρωποι που προσέχουν παιδιά, μήπως είναι πολλές φορές υπό την επήρεια κάποιων φαρμάκων ή ιδιαίτερης ψυχολογίας;»

Αμέτρητα τα περιστατικά…
Με αφορμή τις καταγγελίες για την Κιβωτό, η «ΗΜΕΡΑ» επικοινώνησε με την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Μαίρη Καρακασίδη, η οποία είχε να μοιραστεί με τους αναγνώστες μας τη δική της εμπειρία όταν εργάστηκε σε μία άλλη δομή φροντίδας και στέγασης ανήλικων παιδιών. Δυστυχώς, όπως σημειώνει ήταν για εκείνη μία εξίσου κακοποιητική εμπειρία που προσπάθησε να αποβάλλει από τη μνήμη της. Εκεί εργάστηκε ένα μήνα, στη συνέχεια κατήγγειλε τα όσα είχα ζήσει εκείνο το διάστημα στην πρόεδρο του ιδρύματος και δήλωσε την παραίτηση της…
Αρχικά, όσον αφορά την υπόθεση της Κιβωτού και την φροντίδα που θα έπρεπε να έχουν τα παιδιά στα ιδρύματα, σημειώνει: «Τις τελευταίες ώρες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια λαίλαπα καταγγελιών που αφορούν την «Κιβωτό του Κόσμου» και εύλογα αναρωτιόμαστε αν είναι αληθή όλα αυτά και πως προκύπτουν σε μια τέτοια κοινωνία αγάπης που σκοπό της έχει να βοηθά και να φροντίζει τις ανάγκες παιδιών που οι οικογένειες τους αδυνατούν να το πράξουν. Είναι θλιβερό να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με καταγγελίες που αφορούν ευαίσθητες παιδικές ψυχές, που κακοποιήθηκαν από την οικογένεια τους ή εγκαταλείφθηκαν από αυτήν. Αυτά τα παιδιά βρέθηκαν στην Κιβωτό για να ζήσουν σε ένα πιο ζεστό και ήρεμο συναισθηματικά περιβάλλον με ασφάλεια και σωστή φροντίδα. Αντί αυτού αντιμετώπισαν μια νέα ακόμα μορφή βίας σε όλα τα επίπεδα. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν επιμελητές και φροντιστές παιδιών που δεν διαθέτουν ευαισθησία αξίες ήθος και καλή ισορροπημένη προσωπικότητα όπως αρμόζει σε ανθρώπους που κάνουν αυτή τη δουλειά.
Ποιος επιλέγει αυτούς τους ανθρώπους, με ποιες προϋποθέσεις και με ποια διαδικασία προσλαμβάνεται στις δομές αυτές το προσωπικό που μετέχει στην καθημερινότητα των παιδιών και αναλαμβάνει ρόλο οικογένειας. Ποιος εποπτεύει, ελέγχει και επιμορφώνει αυτά τα άτομα ώστε να ενισχύει και να βοηθά στο πολύτιμο έργο τους. Εύλογα ερωτήματα που όμως αποτελούν δεδομένο που έπρεπε να είχε λυθεί και να μην χρειαζόταν να μιλάμε τώρα για όλα αυτά».

Για τη δική της εμπειρία από τη δομή που εργάστηκε στο παρελθόν, αλλά και για τις ευθύνες που έχουμε όλοι ως πολίτες απέναντι σε παρόμοια περιστατικά, αναφέρει: «Κάποτε στην αρχή της επαγγελματικής μου πορείας βρέθηκα να εργάζομαι σε μια άλλη δομή που αφορούσε την φροντίδα και τη στέγαση ανηλίκων παιδιών. Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, θυμάμαι πως για μένα ήταν εξίσου μια κακοποιητική εμπειρία που προσπάθησα να αποβάλλω από τις μνήμες μου και που άντεξα μόνο ένα μήνα στο εργασιακό αυτό περιβάλλον. Έβλεπα μια απαξιωτική συμπεριφορά από το προσωπικό πολλές φορές προσβλητική προς τα παιδιά λες και ήταν παιδιά ενός κατώτερου θεού, παιδιά βάρος για όλους, παιδιά που όλοι τα έθεταν στο περιθώριο. Σε ένα περιβάλλον φιλοξενίας τέτοιων παιδιών θα έπρεπε να υπάρχει η αγάπη και αληθινή φροντίδα, δεν είναι μια δουλειά αυτή όπως άλλες. Πρόκειται για ψυχές που χρίζουν ιδιαίτερης συναισθηματικής φροντίδας και αγάπης για να επουλώσουν πληγές που κουβαλούν από τις οικογένειες τους.  Στην τότε, λοιπόν, εμπειρία μου αξίζει να σας πω ότι ύστερα από τον δύσκολο αυτό μήνα που παρέμεινα στη δομή, αφού επικοινώνησα προσωπικά με την πρόεδρο του ιδρύματος και της κατήγγειλα τα όσα είχα ζήσει εκείνο το διάστημα δήλωσα την παραίτηση μου και έφυγα. Όταν πήγα στο λογιστήριο να πληρωθώ, μου είπε κάποιος εκεί ότι αυτά που κατήγγειλα συμβαίνουν χρόνια, όμως, κανείς δεν είχε το θάρρος ποτέ να μιλήσει γι’ αυτά. Όλοι βολεύονται για να μην χάσουν τη δουλειά τους. Αυτό, λοιπόν, είναι το θέμα μας και σήμερα. Μια κοινωνία που γνωρίζει και δεν μιλά για να μην χάσει από το συμφέρον της. Άνθρωποι που βλέπουν αλλά κάνουν τα στραβά μάτια. Είμαστε συνένοχοι σε όλα. Κάθε φορά που δεν αντιδρούμε, ενώ γνωρίζουμε, ουσιαστικά μετέχουμε στην κακοποίηση. Ζούμε σε μια εποχή απόλυτης σύγχυσης και ανθρώπινης αποξένωσης. Χάνουμε από την ανθρωπιά και την ευαισθησία μας προκειμένου να έχουμε καλές δημόσιες σχέσεις και οικονομικά οφέλη. Τα όσα το τελευταίο διάστημα βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν πρέπει να μας σοκάρουν πρέπει να μας θλίβουν, κάνοντας την αυτοκριτική μας για το τι άνθρωποι είμαστε και σε τι κοινωνία θέλουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Δεν αρκεί να φαινόμαστε. καλοί και τίμιοι, οφείλουμε να είμαστε ουσιαστικά σωστοί και καλοί με αξίες και αξιοπρέπεια. Η «Κιβωτός του Κόσμου» είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που χάνει καθημερινά τον σωστό προσανατολισμό της».